Ważne miejsce w codziennym pożywieniu wsi, mające duże właściwości sycące i rozgrzewające, zajmowały potrawy bryjowate ze względu na gęstą konsystencję i surowce, z których były przyrządzane (zboża i rośliny strączkowe). Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje ze względu na rozpowszechnienie w całym kraju, jak też archaiczną technikę przyrządzania ? prażucha, występująca też pod nazwą duszki, pączek, kulaszy, prażonki, prażaków, itp. Mimo że jadano je w całej Polsce to odnoszono się do nich lekceważąco, co znalazło odbicie w nazewnictwie: na Podhalu mówiono na nie sapka, w Bocheńskiem dziamka, w Chrzanowskiem paciara, w Zamojskiem psica, w Sochaczewskiem gziocha albo fuzia, w Rawskiem psiocha, w Brzezińskiem dziad. [Dekowski 1976:9] Źródła podają, że do gotujących się ziemniaków wsypywano mąkę i gotowano tak długo, aż ziemniaki były miękkie; następnie część wody odlewano a pozostałą zawartość starannie tłuczono i mieszano. Po otrzymaniu dobrze wyrobionej masy, przypominającej pulchne ciasto, wykładano niewielkimi bryłkami (bulkami) na miski?. [Dekowski 1968:107-108, 1979:194] Prażoki jedzono z mlekiem, słoniną, olejem, cukrem, a także z kapuśniakiem. Polewki gotowane na kapuście były na polskiej wsi powszechne. Kapusta, zwłaszcza kiszona, była, obok ziemniaków, podstawowym produktem wyżywienia. [Nowosz 1976:202] Na XIX-wiecznej i XX-wiecznej wsi z kapusty gotowano polewkę kwaśną oraz podawano ją jako ugotowaną. Bez okrasy podawano ją jako posiłek postny. [Szromba-Rysowa 1988:83] Produkty używane do przygotowania tradycyjnych prażaków, KGW w Będzelinie pozyskuje z własnych gospodarstw rolnych członkiń Koła, co niewątpliwie wpływa na walory tej potrawy.