Zgłaszający:

Piekarnia-cukiernia, Lidia Sławińska,Dmosin

Władysław Kopaliński pisze, że chleb jest podstawowym pożywieniem człowieka od czasów przedhistorycznych: ?produkowany w młodszej epoce kamiennej, prawdopodobnie od ok. 12 000 lat, w postaci placków z mąki i śruty pieczonych na rozgrzanych płytach kamiennych w popiele?. [Kopaliński 1990:41] Sposób wyrobu pieczywa przez wieki wpływał na jego walory smakowe i wizualne. I tak w literaturze znajdujemy: ?Po wyjęciu z pieca obmywano chleb wodą, aby skórkę miał gładką i błyszczącą? [Kubiak, Kubiak 1981:17]. Na wsi łowickiej obmywano bochenki w czasie przesadzania i ostatecznego wyjmowania chleba z pieca, co miało nadać bochenkom ładniejszy wygląd oraz zmiękczyć jego wierzchnią skórkę [Dekowski 1968:112]. Najpierw trzeba było zaczynić ciasto. Do zaczynienia ciasta chlebowego gospodyni wiejska brała tak zwany zakwas, czyli nieco ciasta pozostawionego w dzieży od ostatniego wypieku. Badacze podkreślają, że ?wypiek chleba na zakwasie stanowił istotny postęp technologiczny? [Kubiak,Kubiak 1981:12]. Pozostałe po wypieku resztki ciasta formowano w dużą gałkę, którą po obtoczeniu mąką przechowywano w dzieży, niecce lub w glinianym garnku. Gałkę tę nazywano w Łowickiem ? podskrobkiem, w Sieradzkiem ? zakwaską, w Łęczyckiem ? zarobką albo kisem [Dekowski 1979:197]. W piekarni Państwa Sławińskich zachowano te tradycje. Wyrabia się tu podmodę w dzieży, a następnie ciasto podzielone na kęsy wyrasta w wiklinowych koszyczkach. W Dmosinie przez okres 39 lat proces technologiczny i receptura chleba nie uległa zmianom, a piekarnia Państwa Sławińskich od 2002 roku kontynuuje tradycję. Do wypieku pieczywa używa się tutaj pieca ceglanego opalanego węglem, a mąka pochodzi z miejscowych młynów.